Foto: Junior Libby
Non paraba moito tempo quieto. Sentaba na beira da banqueta, erguíase, volvíase sentar, volvíase erguer. Dunha vez, botou uns dez espirros seguidos. Pero a súa principal preocupación era atopar a súa mochila. Levaba dentro, seica, “cousas do traballo”. Non fun capaz de adiviñar que traballo sería ese. Tiña un aspecto convencional: fibroso, co cabelo rasurado, camiseta e vaqueiros. Xente de peor calidade teño visto empregada (e cabezas moito mellores no desemprego) en Lugo, así que tampouco me estrañaría.
A mochila, como digo, era a súa obsesión. A camareira díxolle por quinta ou sexta vez que alí entrara sen nada. El non se convencía. Tiña que estar por algures. Foi ata o fondo do local, desnortado, mira por acó, mira por aló. Volveu, con aquel seu andar pouco máis áxil có dos zombis de The Walking Dead. Sentou. Pouco botou así. “Canto che debo?” Pagou a cervexa que estaba a beber. Mirou as moedas do cambio na man. Remoeu unha protesta. Eu, ás súas costas, baixei o pé do traveseiro da cadeira no que o tiña apoiado, para me erguer con máis presteza se a cousa pasara a maiores. Non foi así.
Coidei, aliviado, que o pagamento era o paso último antes da despedida. Polo carallo. Tumba e dálle coa mochila. Preocupeime. Era o terceiro peneque severo que vía ó sol da tarde nos tres últimos días; os outros dous, parella choni máis cani, cambaleante e escandalosa, estaban xuntos nunha cervexería preto de Magoi, un domingo ás cinco e media, levando alí desde as once. Tratei de seguir relendo La sombra sobre Innsmouth, á vez que o vixiaba con disimulo e cunha repugnancia coido que evidente. Cada vez que notaba que se ía volver cara min, baixaba os ollos á páxina. Nunca lle termedes da ollada a un borracho hiperactivo: está nun estado máis animal e resulta máis imprevisible do habitual nun humano. A pasaxe que lía era a da confesión de Zadok Allen, por certo. Cada vez que se volvía cara a camareira, por veces achegándose perigosamente, eu calculaba a mellor maneira de lle bater sen mancalo moito. Tiña localizado o punto exacto do seu espiñazo. Por se acaso, e sen remedio. Coma moitas esponxas humanas, semellaba nunha forma física tan notable coma incomprensible.
Non foi preciso o meu cóbado máxico, por fortuna. Marchou, volveu e marchou, e desta Deus foi con el. A camareira xa o coñecía. Era cliente habitual, polo común naquel mesmo estado. Cando viña sobrio, preguntáballe se “fixera algo” a outra noite. Aseguraba que a súa moza estaba celosa dela (que ignoraba ata entón que tivera moza este home) e que el se dedicaba “a matar”. “E eu a reducir cabezas”, replicáballe ela.
Velaquí as miserias da ilusión humana. Que non vos falen das noites de Hemingway no Floridita, nin do encanto de baixar por licor e tabaco con gafas escuras en mañás desas. Que non vos enrede o máis columnista ca escritor de turno coas súas reflexións de clube da comedia pos acordar con cefalea. A embriaguez severa é un pailán que non bate coa súa mochila. Non hai máis. Ou si, pero resulta menos agradable aínda.
Ningún comentario:
Publicar un comentario